aikido, ki, kiaikido, łódź, lodz, lodzka, łódzka, sekcja, dojo, ćwiczenia, sala, gimnastyczna, sztuki, walki, zajęcia, zajecia, aikido dojo, aikido łódź, dojo łódź, sztuki walki, walka, samoobrona, sport, sporty, martial, arts, seagal, ueshiba, aiki, aikikai, kimono, japonia, nippon, ki

Koichi Soushu Tohei urodził się 20 stycznia 1920 r. w Tokio a wychował w japońskiej rodzinie z wyższych klas społecznych w Tochigi. Mały Koichi Tohei urodził się bardzo słaby i jako dziecko często chorował. Aby go wzmocnić, ojciec zaczął uczyć go swojej sztuki walki /ojciec miał 4 Dan w Judo/ kiedy Tohei miał dziewięć lat. Od tej pory Tohei ćwiczył Judo i kontynuował swe treningi na studiach w Tokio na Uniwersytecie Keio . Miał już wtedy 2 Dan w Judo. Niestety wkrótce po rozpoczęciu studiów Koichi Tohei doznał kontuzji w czasie treningu /zapalenie opłucnej i kłopoty z kolanami / i musiał przestać na jakiś czas ćwiczyć. Aby wrócić do zdrowia wrócił do Tochigi gdzie spędzał czas na czytaniu książek o medytacji, religii i ascezie. Po roku znalazł się w Dojo Ichikukai gdzie mistrz Tetsu Ogura uczył surowych praktyk ascetycznych. Studiował także Zen i misogi w Daitokuji w Kyoto u Josei Ota Roshi. Po pół roku medytacji gdzie przez całe noce praktykował recytacje mantr i uderzanie w dzwon, Koichi Tohei poczuł się zdrowy i w sierpniu 1937 przystąpił do rytuału misogi.. Pobyt w Dojo Ichikukai wyleczył Koichi Tohei. Powrócił do treningów Judo, ale nie ćwiczył już tak entuzjastycznie jak kiedyś, ponieważ jego zdaniem Judo rozwijało tylko ciało a poza tym był słabszy niż kiedyś i bez przerwy przegrywał w walkach. W 1939 roku Koichi Tohei spotyka Morihei Ueshibę. Koichi Tohei trafia na trening dzięki listowi polecającemu od jednego z nauczycieli Judo. Widząc jak Morihei Ueshiba rzuca bez wysiłku swoimi uke po całej macie, Koichi Tohei, który posiadał już 6 Dan w Judo, postanowił sam go zaatakować i nie wiedząc jak i kiedy znalazł się na macie, jak sam wspomina był to atak w pustkę” Próbowałem go uchwycić, ale to co do mnie dotarło, to tylko fakt iż leżę na macie. Nie mogłem pojąć jak to się stało. Nie czułem siły działającej na jakąkolwiek część mojego ciała”. Po pokazie, który zrobił ogromne wrażenie na Toheiu, poprosił on o pozwolenie zostania uczniem Morihei Ueshiby. Równocześnie kontynuował trening w Ichikukai i odkrył że podstawą niezwykłej skuteczności Aikido jest relaks. Po kilku miesiącach treningów Aikido Koichi Tohei został wysyłany aby uczyć w akademii policyjnej w Nagano.
We 1942 r. kończy Uniwersytet w Keio z wyprzedzeniem i otrzymuje nagrodę komisji egzaminacyjnej(Kyoiku Sokansho). Po odebraniu dyplomu idzie do wojska i wstępuje do Akademii Przygotowania Oficerów Toyohashi.
W 1944 r. w czasie walk japońsko - chińskich zostaje przydzielony do plutonu w Środkowych Chinach. Jako dowódca wsławił się tym, że nigdy nie stracił żadnego ze swoich żołnierzy i miał przydomek „oficera - szczęściarza”.
W 1946 nastąpiła demobilizacja i Tohei wraca do Japonii, gdzie kontynuuje naukę misogi i Aikido w Gokokuji w Otowa.
Po wojnie Koichi Tohei Sensei wrócił do swojej roli uchi-deshi /osobisty uczeń/ Morihei Ueshiby stając się jedną z najsilniejszych i najbardziej wpływowych postaci w świcie Aikido. Nauki Morihei Ueshiby były przesycone religijnym językiem, trudnym do zrozumienia dla jego uczniów. Żadnej techniki nie powtarzał dwa razy i zostawiał swoim uczniom mnóstwo miejsca na domysły. Koichi Tohei stał się najzdolniejszym uczniem Morihei Ueshiby. Jednym z nauczycieli, których nauki wpłynęły znacząco na Koichi Tohei był Tempu Nakamura Sensei, który uczył Tempudo i stworzył Shin shin Toitsu Do.
Koichi Tohei Sensei dzięki Nakamurze poznał na czym polega siła Aikido Morihei Ueshiby. Tempu Nakamura uczył tego, co nazywał zjednoczeniem umysłu i ciała. Koichi Tohei uznał te zasady za podstawę w Aikido i zastosował je w swojej praktyce. Zasada że umysł kieruje ciałem była prawdziwym odkryciem dla Toheia i pomogła mu zrozumieć, że „najpierw Ueshiba zdobywa kontrolę nad umysłem partnera, potem może nim rzucać. Większość z nas porusza ciałem, nie kierując umysłem. Dzieje się tak dlatego, że opieramy się jedni drugim”. Zrozumiał, że zanim będziemy kontrolować umysł drugiej osoby, najpierw musimy kontrolować swój umysł a harmonia umysłu i ciała jest postawą Aikido.
W 1952 Koichi Tohei otrzymał z rąk Morihei Ueshiby 8 Dan w Aikido, który to stopień był wtedy najwyższy w tej sztuce walki.
W lutym 1953 roku Tohei Sensei wyjeżdża na Hawaje, aby wprowadzić Aikido do Stanów Zjednoczonych. Przybył do Maui na Hawajach na zaproszenie japońsko – hawajskiej organizacji Nishikai, aby uczyć Aikido w Departamencie Policji Maui. Przez następne wiele lat Tohei Sensei przyjeżdża do USA i można stwierdzić, że wszyscy amerykańscy nauczyciele Aikido wyszli spod jego „ręki”. Zwarzywszy na warunki i praktykę z amerykanami i Europejczykami Tohei musiał zmienić wiele elementów technik i dostosować je do dużo wyższych i cięższych osób. Typowe Aikido było dostosowane do drobnego japończyka i na Europejczykach standartowe techniki Aikido nie wychodziły. Aikido Tohei Sensei zaczęło oddalać się od tego, co praktykowali inni instruktorzy, tak, że w tej chwili w naukach Tohei’a pozostało ok. 30% typowego Aikido jakie uczył Ueshiba a już 70% technik to interpretacja samego Tohei’a.
Podstawowym celem Aikido w jego wykonaniu jest uczenie koordynacji umysłu i ciała, tak aby ludzie mogli prawidłowo używać umysłu i ciała. Jak to naucza Tohei: ludzie zdają się ignorować początkowy cel Aikido harmonii ciała i umysłu i popadają w nawyk praktykowania sztuki na pokaz. Tak samo jest wielu ludzi, którzy sądzą że Aikido nie ma praktycznego zastosowania w prawdziwym świecie. Prawdziwe Aikido nie ma nic wspólnego z fałszywym lub sztucznym podejściem, ale w rzeczywistości jest drogą do harmonii z Ki wszechświata. Wyjaśnienie jakiejś zasady nie oznacza jeszcze wcale, że się ją poznało i opanowało. Tohei uznał, że podstawą do prowadzenia umysłu napastnika jest też kontrola własnego umysłu. W końcu niemożliwe jest kierowanie umysłu innego człowieka, jeśli nie opanowało się własnego umysłu. I tu powstał problem – jak nauczyć się prowadzenia własnego umysłu? W zasadzie to właśnie Aikido jest drogą do tego poprzez unifikację z wszechświatem. Takie zjednoczenie jest możliwe jeśli pojmie się cztery zasady koordynacji ciała i umysłu:

1. Zupełny relax – odprężenie ciała, ale nie bierne odprężenie /wiotkość/ tylko wewnętrzna siła.
2. Koncentracja na punkcie – nie chodzi tu o obszar w podbrzuszu tylko bardziej koncentracja i skupienie na całym ciele a szczególnie na liniach biegnących wzdłuż naszego ciała.
3. Skierowanie ciężaru naszego ciała w dół – w sytuacjach stresowych nasze ciało unosi się w górę poprzez spięcie mięśni ale jeśli jesteśmy odprężeni to środek ciężkości naturalnie opada w dół.
4. Ekspresja Ki – jest to wyraz naszej siły duchowej , bycie „tu i teraz”, nasza intencja do zrobienia czegoś.

Te cztery zasady wzajemnie się uzupełniają i wystarczy nauczyc się jednej z nich a reszta wypływa automatycznie z reszty zasad, bo w sumie znaczą to samo.
Dodatkową zasadą jest – Myślenie przeszkadza – Realizacja zasad jest problemem nie tylko w Aikido, ponieważ fale mózgowe są stale zakłócane przez myśli, ale redukcja lub wyłączenie myśli stanowi podstawę zrozumienia tego, że umysł jest ciszą. Uzyskanie tej ciszy polega na użyciu wyobraźni i wizualizacji energii.
Tohei Sensei został Szefem Instruktorów Aikikai Hombu Dojo. W 1957 r. wystąpił w wywiadzie dla amerykańskiej telewizji u boku Morihei Ueshiby. W 1960 roku Koichi Tohei Sensei otrzymał promocję na 9 Dan. W 1961 Morihei Ueshiba i Koichi Tohei odwiedzają Hawaje i USA. W 1968 roku Koichi Tohei otrzymuje 10 Dan, najwyższy i jedyny, jaki Morihei Ueshiba przyznał swoim uczniom na piśmie, co prawda nadał też drugi 10 Dan ale Sensei Hikitsuchi dostał go tylko na odczepne i po wielu nagabywaniach O’Senseia.
26 kwietnia 1969 umiera Morihei Ueshiba na raka wątroby. Po śmierci ojca Kisshomaru Ueshiba zostaje drugim Doshu pomimo tego, ze nigdy tak naprawdę nie palił się do nauki Aikido, ale sytuacja i japońska kultura wymagają sukcesji z Ojca na Syna, a Tohei Sesei pozostaje na stanowisku Szefa Instruktorów. O’Sensei pragnął aby po jego śmierci Tohei został szefem i przywódcą całego Aikido a wspierać go mieli Kisshomaru Ueshiba i Kobayashi Sensei. Na wiedzę Koichi Tohei Sensei miały wpływ zasady Ki, których nauczył go Tempu Nakamura. Zaproponował wprowadzenie tego systemu nauczania Ki wewnątrz Aikikai, ale spotkał się z oporem bardziej tradycyjnie nastawionych nauczycieli. 16 września 1971, będąc Szefem Instruktorów Aikikai, Tohei Sensei zakłada Stowarzyszenie Ki /Ki no Kenkyukai/, aby uczyć zasad Ki oraz Harmonii Umysłu i Ciała.
Po odejściu od Aikikai, Tohei Sensei założył Shin Shin Toitsu Aikido Kai w maju 1974 r. i zrezygnował ze stanowiska Szefa Instruktorów .
Jego odejście spowodowało głęboki podział w świecie Aikido, ponieważ wielu ludzi było wewnętrznie rozdartych wobec decyzji podążenia za Koichi Tohei albo zostaniem w Aikikai, na którego czele stał syn O’Sensei. Tym bardziej, że Tohei ma bardzo trudny i charyzmatyczny charakter i nie w smak było innym instruktorom wprost słyszeć, ze to co robią nie ma nic wspólnego z Aikido tylko z pokazową dominacją nad partnerem. Tohei Sensei kontynuuje rozwój swoich metod nauczania Ki i Aikido i prawdziwym celem Shin Shin Toitsu Aikido nie jest nauka rzucania ludźmi, ale harmonia i kontrola umysłu i ciała.
Międzynarodowe Stowarzyszenie Ki jest jedynym ośrodkiem studiów nad Ki w Japonii, które ponadto zostało uznane przez Japońskie Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej w 1977 r. W późniejszych latach otwarto również Instytut Zdrowia Ki i kursy domowe, w których studenci kończą Instytut we własnych domach.
W 1978 r Koichi Tohei sformalizował Taigi (Sztukę z Ki). Główną zasadą Taigi jest perfekcyjne wykonywanie technik Ki takich jak Shin-Shin Toitsu Aikido, Tanto, Tachi i Jo w stanie koordynacji umysłu i ciała. Wykonując Taigi, nage i uke powinni razem poruszać się w płynnej harmonii. W 1979 r. zorganizowano Pierwsze Mistrzostwa Japonii w Taigi i organizowane są od tamtej pory co roku. Pojawiły się też głosy, że główną ideą Aikido jest brak rywalizacji, trzeba jednak przyznać, że Mistrzostwa dostarczają wzoru adeptom i pozwalają zmierzyć indywidualny postęp członkom Stowarzyszenia Ki.
W kwietniu 1983 – Tohei zakłada Akademię Ki Aikido
W 1990 r. w prefekturze Tochigi zbudowano Główną Siedzibę Stowarzyszenia Ki.
Tohei Sensei ciągle udoskonala swoje metody, niestety dla wielu konserwatywnych nauczycieli zbyt radykalne co przyczyniło się do odłączenia z ruchu Ki Aikido 5 najstarszych z amerykańskich uczniów Tohei Sensei, którzy postanowili założyć własne organizacje. Część powróciła do Aikikai, część jest niezależna.
Od 2003 roku oficjalnie zaprzestał nauczania i przekazał szefostwo szkoły w ręce swego syna Shinichi Tohei’a, a szef szkolenia Koretoshi Maruyama otworzył niezależne Dojo Kokikai w USA a Szef szkolenia na Europę Kenjiro Yoshigasaki utworzył niezależną szkołę Ki No Kenkyukai Internationale Association.

Sama nazwa Ki Aikido wprowadza pewien zamęt /jest to nazwa potoczna / gdyż w słowie Aikido już zawarte jest Ki . czyżby inne szkoły praktykowały tylko Ai Do ? Wg. Toheia tak w pewnym sensie jest bo większość Aikidoków pielęgnuje tylko technikę i nauka ich kończy się na formach zewnętrznych. Jeszcze w latach 50-tych uważał, że większość uczniów w Honbu Dojo kompletnie zaniechało naukę Ki i poświęcili się tylko technice.
Technika bez Ki , to tylko i wyłącznie Sport a nie Sztuka.
O wiele prościej jest skupić się na łatwych do nauczenia technikach rzutów i padów ponieważ ruch duchowy jest niewidoczny i zwykle zapomina się o nim.
W oczach Toheia na nic się nie zda powtarzanie 1000 razy jakieś cięcie lub technikę jeśli nie będziesz tego robić rozszerzając Ki. Po czymś takim będziesz tylko wzmocniony fizycznie i wraz z wiekiem będziesz przeżywał regres sportowy i rozwojowy.
Skuteczność techniki wynika tylko z rozwoju KI.

Autor: Darek Skowroński