aikido, ki, kiaikido, łódź, lodz, lodzka, łódzka, sekcja, dojo, ćwiczenia, sala, gimnastyczna, sztuki, walki, zajęcia, zajecia, aikido dojo, aikido łódź, dojo łódź, sztuki walki, walka, samoobrona, sport, sporty, martial, arts, seagal, ueshiba, aiki, aikikai, kimono, japonia, nippon, ki

Morihei Ueshiba urodził się 14 grudnia 1883r w Tanabe na wyspie Honsiu. Był jedynym mężczyzną z piątki rodzeństwa. Po ojcu miał zdecydowany charakter a po matce odziedziczył zainteresowanie religią i sztuką. Jako dziecko nie lubił przebywać z innymi dziećmi na zabawach podwórzowych, wolał siedzieć w domu i czytać religijne historie o buddyjskich cudach. Tak zalągł się w nim pomysł zostania duchownym. Zaczął studiować Zen i chińską klasykę.
Ojcu nie bardzo się to podobało i nakłonił go do ćwiczeń fizycznych – pływania i sumo.Po szkole elementarnej zaczął pracować w urzędzie podatkowym. Później w wieku 18 stu lat wyjeżdza do Tokio i tam otwiera sklepik z materiałami piśmienniczymi i książkami. Na nowo zaczyna praktykę Kito Ryu ju jitsu i Shinkage Ryu. Niestety ale Intensywny tryb życia doprowadza go do choroby Beri – beri. Długi czas musi się kurować leżąc w łóżku. W czasie rekonwalescencji zaczyna spacerować i w końcu biegać.
W 1903 roku wybucha wojna rosyjsko – japońska, Ueshiba zostaje przydzielony do pułku w Osace. Był bardzo odważny i energiczny – zostaje awansowany do stopnia sierżanta. Po wojnie wraca do pracy na roli i kontynuuje naukę sztuk walk. W 1908 roku dostaje dyplom nauczyciela sztuki walki mieczem – Yagyu ryu.
Silne piętno wywarła na nim wojna i pomimo surowej powierzchowności miał bardzo wrażliwą psychikę, uwidoczniło się to w tym, że stał się wybuchowy i nerwowy. Często miewał napady depresji. Nocami medytował, przeprowadzał misogi i głodówki.
Aby wyprowadzić syna z tego stanu ojciec stworzył na terenie swojej posiadłości dojo i zaprosił do nauki znanego nauczyciela Ju jitsu – Takaki Kiyoichi. Przyniosło to bardzo dobry skutek – Ueshiba przestaje mieć depresję.
W 1910 roku Japonia ogłasza komunikat zachęcający do osiedlania się na niezamieszkałych terenach Hokkaido. Ueshiba zbiera ok. 80 osób i wyjeżdża na Hokkaido zakłada miasteczko Shirataki. Niestety wszyscy osadnicy zaczęli obwiniać Ueshibę ,że to on wyrwał ich z dobrobytu i wprowadził w nędzę. Po pewnym czasie jednak wykorzystano drewno jako główny produkt eksportowy i życie staje się lżejsze. Ueshiba czując się odpowiedzialny za niepowodzenia wyszukuje najróżniejsze metody zarobku. Rozwija handel drewnem i hodowlą mięty.
W 1915 roku spotyka na Hokkaido głównego swojego nauczyciela sztuk walk – Sokaku Takedę.. zaczyna uczyć się Daito ryu Aikijitsu. Takeda jest bardzo surowym nauczycielem i wyznacza jeden dzień na naukę jednej techniki i 15 jenów płaconych za każdą nauczona technikę. Oprócz tego Ueshiba zapewniał mieszkanie i wyżywienie dla Takedy. Uczył się u Takedy 100 dni i wydał na to prawie cały majątek. Dużo też ćwiczy sam.
Od 1917 roku zaczyna towarzyszyć Takedzie w jego podróżach i jest jego asystentem.
W listopadzie 1919 roku Ueshiba dowiaduje się o śmiertelnej chorobie swojego ojca. Bardzo tym zaaferowany sprzedaje swój majątek i część oddaje Takedzie a z resztą wraca do Tanabe. W czasie tej drogi jest targany rozpaczą i zatrzymuje się w Ayabe, gdzie właśnie przebywa Onisaburo Deguchi – twórca religii, która wywarła szokujące wrażenie na Ueshibie – Omoto Kyo. Zostaje u Onisaburo 3 dni i modli się o zdrowie ojca. Przy okazji uspokaja się i jest pod coraz większym wrażeniem Deguchiego.
Ueshiba kontynuuje powrót do domu i spóźnia się dwa dni. Ojciec już nie żyje.
Jest to straszny cios dla Morihei’a. Zmienia to całe jego życie – poświęca się całkowicie sztukom walki. Przez kilka miesięcy zapamiętale ćwiczy i w końcu oświadcza, że sprzedaje ziemie ojca i przenosi się do Ayabe, aby kontynuować naukę Omoto Kyo. Jest to rok 1920 – prawdopodobnie najstraszniejszy rok dla Morihei’a, bo zaraz po śmierci ojca umierają także jego dwaj synowie.
W Ayabe zostaje asystentem Deguchiego i otwiera Dojo „Ueshiba yuku” gdzie naucza Daito ryu Aikijitsu.
W 1921 roku rodzi się jego syn Kisshomaru, a w 1922 dostaje w końcu dyplom zezwalający na pełne i samodzielne nauczanie Daito ryu i Shinkage ryu.
W 1924 Deguchi wymyślił plan utworzenia „Królestwa pokoju” w Mongolii. Swój plan przekazał Ueshibie i 13 lutego grupa zwolenników Deguchiego wyjeżdża potajemnie do Chin. Deguchi ogłosił się Dalai Lamą i wcieleniem Maiterii. Niestety ale Chińczykom grupa wydała się podejrzana i zrobiono na nich obławę., złapano i skazano na śmierć Na szczęście japoński konsul wstawia się za nimi i grupa wraca do Japonii jako bohaterzy.
Ueshiba wraca do Ayabe i intensywnie ćwiczy. W tym też roku uzyskuje dyplom ukończenia szkoły walką Yari.
Pod wpływem Deguchiego Ueshiba zmienia swoje podejście do Daito ryu do tego stopnia, że Takeda zabrania używania nazwy Daito Ueshibie.
1925 rok to czas „Oświecenia” Ueshiby i kodyfikacja zasad Aikido jako harmonii miedzy światem materialnym a duchowym. Zaczyna jeździć po Japonii i jest zaproszony przez swojego sponsora admirała Takeshitę do Tokio i naucza cesarską gwardię.
Na początku 1927 roku wyjeżdża na stałe z Ayabe do Tokio. Przy pomocy sponsorów w rezydencji księcia Shimizu tworzy swoje Dojo. Ćwiczy u niego bardzo wielu wpływowych postaci japońskiej arystokracji. Odwiedza go prywatnie twórca Judo – Jigoro Kano i przysyła do Ueshiby swoich najlepszych uczniów.
W kwietniu 1931 roku zakończono budowę Kobukanu w Ushigome i w tym dojo na stałe mieszkało ok. 40 uchi deshi. Mimo że był to jeden z najlepszych okresów działalności Ueshiby to był problem z Kisshomaru, który nie przejawiał żadnych chęci aby praktykować Aikido. Dlatego Morihei zaadoptował Kiyoshi Tanakę – mistrza miecza. Ale niestety Tanaka po kilku latach przestał zajmować się Aikido. W roku 1931 zawitał do dojo Rinjiro Shirata i ćwiczył 5 lat Aikido /pośmiertnie posiada 10 Dan Aikido/
W 1932 roku zostaje stworzone Stowarzyszenie Doskonalenia Budo i Ueshiba zostaje jego przewodniczącym. Był w tym czasie często w rozjazdach bo filie kwitły jedna po drugiej. Tak, że w końcu 1939 roku przekształcono Kobukan w Fundację Kobukai i wtedy do szkoły Ueshiby przystąpili Kisaburo Osawa i Koichi Tohei.
W 1941 sale Kobukanu pustoszeją z powodu powołań uczniów do służby wojskowej z powodu II Wojny Światowej. Morihei przekazuje swoje dojo Kisshomaru i sam przenosi się na wieś do Iwama, gdzie jest obecnie Świątynia Aiki, którą nadzoruję Morihiro Saito. Od tego też czasu oficjalnie sztukę Ueshiby zaczyna się nazywać Aikido. Lata 1942 – 1952 to klasyfikacja i systematyka technik Aikido i filozofii tej sztuki.
W listopadzie 1945 roku odbyła się narada na której zmieniono nazwę Kobukai na Aikikai i wybrano nowy zarząd. Późniejsze lata to ekspansja Aikido do krajów zachodnich. Do Ameryki wyjeżdża K. Tohei; do Francji wyjeżdża Minoru Mochizuki...
M. Ueshiba do śmierci mieszkał w Iwama i do końca życia udoskonalał swe techniki, czego już nie można powiedzieć o kontynuatorach linii Aikikai.
Zmarł na raka wątroby 26 kwietnia 1969 a dwa miesiące później umiera żona Morihei – Hatsu.