aikido, ki, kiaikido, łódź, lodz, lodzka, łódzka, sekcja, dojo, ćwiczenia, sala, gimnastyczna, sztuki, walki, zajęcia, zajecia, aikido dojo, aikido łódź, dojo łódź, sztuki walki, walka, samoobrona, sport, sporty, martial, arts, seagal, ueshiba, aiki, aikikai, kimono, japonia, nippon, ki

Ponieważ na wielu stronach internetowych poświęconych Aikido jest bardzo szczegółowo opisana historia powstania Aikido, dlatego postanowiliśmy tylko opisać zmiany w Aikido jakie zaszły po Drugiej Wojnie Światowej.

Rok 1942 jest często wymieniany jako początek nowoczesnego Aikido. To w tym czasie DAI NIHON BUTOKUKAI organizacja zajmująca się formalizacją sztuk walk, chcąc ujednolicić metodologię nauczania i nomenklaturę w japońskich szkołach walki, uzgodniło z reprezentantem KOBUKAI - Minoru Hirai aby nazywać ulepszone przez Morihei Ueshibę formy jujitsu - Aikido. Zatem, AIKIDO dołączyło do szeregu Judo, Kendo, Kyudo i innych sztuk walki. Rok ten jest zarazem czasem wielkiej transformacji w samym Aikido, jako że Ueshiba wycofał się w połowie II wojny światowej do wioski Iwama. Tam uczynił wiele wysiłków w celu dopracowania swych umiejętności technicznych i osiągnięcia wyższego poziomu duchowego. Morihei samemu później oświadczył, że w tym okresie udoskonalił swoje Aikido. Jest więc w pełni uzasadnione, by uważać 1942 rok jako linię dzielącą między Aikido i Aiki budo jak było nazywane Aikido przed wojną. W rzeczywistości jednak, Aikido praktykowane było wówczas w bardzo niewielkim stopniu z powodu zmobilizowania do służby wojskowej większości młodych mężczyzn. Dlatego też prawdziwy rozwój Aikido mógł rozpocząć się na dobre dopiero po zakończeniu wojny, kiedy to Generalne Dowództwo Sił Alianckich odwołało zakaz propagowania sztuk walki.
ZAIDAN HOJIN AIKIKAI, fundacja założona przez AIKIKAI HOMBU DOJO, została zarejestrowana w prefekturze Ibaragi 9 lutego 1948 roku i była historyczną kontynuacją KOBUKAI.

HOMBU DOJO przeniosło swą siedzibę do Iwama z powodu restrykcyjnych warunków jakie panowały w Tokio po wojnie.
W tym czasie WAKAMATSU DOJO było dojo tylko z nazwy, ponieważ znalazło w nim schronienie kilkanaście rodzin, których domy zostały zbombardowane podczas nalotów,. Było również przez pewien czas używane jako sala balowa przez oddziały okupantów. Większość Japończyków borykało się wtedy przede wszystkim z problemem znalezienia żywności. To, w połączeniu z faktem, iż sztuka ta była w rzeczywistości nieznaną, spowodowało niewielkie uczestnictwo na zajęciach. Morihei Ueshiba spędzał większość swego czasu pobytu w Iwama na zarządzaniu gospodarstwem i treningami. Jego syn, Kisshomaru Ueshiba, został zatrudniony przez firmę ochroniarską - Osaka Shoken. Stąd, Aikikai, bez "pełnoetatowych" instruktorów, rozpoczęło swoją działalność bardzo powoli.

Gdzie indziej Gozo Shioda, pełen entuzjazmu uczeń Ueshiby jeszcze sprzed wojny, uzyskał w roku 1950 posadę strażnika w Nihon Kokan Steel. Doprowadziło go to do rozpoczęcia w 1952 roku regularnego nauczania Aikido w wielu lokalizacjach, gdzie firma ta miała swe filie.
Morihei rozpoczął stopniowo wyjazdy z Iwama. Spędził kilka miesięcy w Osace w 1952 r., gdzie Bansen Tanaka zakładał swoje nowego dojo. Kilkakrotnie wyjeżdżał również do prefektury Wakayama na początku lat 50-tych, gdzie spędzał czas zwiedzając świątynie i nauczając w KUMANO JUKU DOJO prowadzonym przez Michio Hikitsuchi-ego, który później męczył Ueshibę aby nadał mu 10 Dana w Aikido.

W 1954 roku, przeprowadzony został wielki, publiczny pokaz sponsorowany przez Life Extension Associacion, a który to miał miejsce w Gimnazjum Tokijskim w Sendagaya. Około 15000 osób uczestniczyło w tym show i można powiedzieć, że było to pierwsze tego rodzaju przedstawienie przeprowadzone po wojnie. Gozo Shioda i Koichi Tohei byli wśród jego uczestników, a podniecenie związane z tym wydarzeniem uczyniło wiele na rzecz rozpropagowania terminu Aikido. Szczególnie Gozo Shioda wywołał silne wrażenie i wkrótce udało mu się zdobyć poparcie finansowe dla Aikikai od Shoshiro Kudo z Tomin Banku oraz Kiichi Minami z Kokusaku Pulp Company (fabryka celulozy). Shioda organizował także wiele pokazów dla policji. Tego rodzaju aktywna działalność w krótkim czasie doprowadziła do stworzenia YOSHINKAN AIKIDO DOJO w Tsukudo Hachiman w 1955 roku. W tym samym roku Shioda opublikował książkę o podstawowych technikach Aikido a sztuka ta zaczęła również ukazywać się w programach telewizyjnych. Wtedy w 1956 r., Aikikai przeprowadziło serię pokazów w których pojawił się również Morihei Ueshiba w Takashimaya Department Store w Nihombashi. W tym też mniej więcej czasie, Kisshomaru zrezygnował z pracy i całkowicie oddał się nauczaniu Aikido. Reklamą dla Aikikai było także przybycie André Nocquet'a - francuskiego judoki, który stał się uchideshi w AIKIKAI HOMBU DOJO i stał się bardzo bliski rodzinie Morihei. Miał on ponadto szereg kontaktów w kręgach politycznych i dzięki niemu wielu dygnitarzy było świadkami pokazów. Kilku bardziej utalentowanych indywidualności, którzy dołączyli do Aikikai po wojnie, zaczęło nauczać w innych miejscach i w ten sposób powstało kilka odgałęzionych dojo. Wśród nich, były m.in. takie znane osoby jak: Kisaburo Osawa, Koichi Tohei, Hiroshi Tada, Shoji Nishio, Seigo Yamaguchi i Nobuyoshi Tamura. Również Shigenobu Okumura, chociaż pracował zawodowo, również działał bardzo aktywnie w sferze Aikido. Natomiast Fukiko Sunadomari stała na czele kobiecego "personelu" i była bardzo poważnie zaangażowana w wewnętrzną pracę dojo i sprawy rodziny Ueshiby. W rozprzestrzenianiu YOSHINKAN AIKIDO wspomagali Shiodę: Kiyoyuki Terada, Shigeho Tanaka, Tadataka Matsuo oraz później Takashi Kushida oraz Kyoichi Inoue. Yoshinkan było bardzo aktywne w organizowaniu publicznych pokazów i uzyskało znaczną aprobatę mediów.
Aikikai było kontynuacją przedwojennych wysiłków Ueshiby i chlubiło się jego imieniem, tworząc również sieć odgałęzionych dojo i klubów uniwersyteckich w środku lat 50-tych, które były później grupowane w federacje. Co więcej , Aikikai było w stanie rozbudować zwartą załogę nauczycieli w oparciu o aktywny program uchideshi. Podejście to zaowocowało spójną drużyną młodych instruktorów którzy uzupełniali starania instruktorów-seniorów. Dzięki temu Aikikai zdobyło liczebną przewagę nad innymi odmianami Aikido.

Duży wkład wniósł w to również Kisshomaru Ueshiba, który opublikował swoją pierwszą książkę zatytułowaną "Aikido" w 1957 roku, która była następnie wielokrotnie przedrukowywana (później napisał jeszcze ponad 20 innych pozycji o Aikido). Należy również wspomnieć o wpływie Koichi Tohei'a na wzrost Aikikai. Spędził on dość długi czas za granicą, głównie na Hawajach i USA. Dopomógł we wzroście funduszy HOMBU DOJO we wczesnych latach. Był także członkiem wewnętrznego koła decyzyjnego w Aikikai i był przyrodnim bratem Kisshomaru Ueshiby (przez poślubienie sióstr). Chociaż zostali później uwikłani w zjadliwą dyskusję, która w rezultacie doprowadziła do ostatecznego poróżnienia, w tym czasie owocnie współpracowali, a Aikido dobrze się rozwijało.
Do późnych lat 50-tych Morihei Ueshiba dzielił swój czas między Iwama i Tokyo. Zaczął również coraz więcej podróżować, szczególnie do rejonu Kansai i Prefektury Wakayama. Nie był jednak poważnie zaangażowany w organizacyjne sprawy HOMBU DOJO, lecz pełnił głównie rolę instruktora i symbolizował swą osobą wyższe idee sztuki Aikido.

W 1960 roku był rokiem pierwszego pokazu ogólno-japońskiego Aikido, który odbył się w Yamano Hall w Tokio. Wydarzenie to uświadomiło fakt rozpowszechniania się Aikido i o uwidoczniło potrzebę zjednoczenia struktur Aikikai. Tego typu pokaz przeprowadzany był przez kilka lat w Hibiya Kokaido, a począwszy od 1977 r. aż do chwili obecnej - w NIPPON BUDOKAN. Wczesne lata 60-te zaowocowały stworzeniem zarówno regionalnych jak i krajowych, uniwersyteckich federacji Aikikai. Do połowy lat 60-tych Aikido zajęło miejsce w rzędzie głównych japońskich sztuk walki. Było ukazywane w gazetach, książkach oraz w telewizji. Również wielu praktykujących obcokrajowców zaczęło uczęszczać do akikidockich dojo, co również nie umknęło uwadze Japończyków. Chociaż takie postacie jak: Minoru Mochizuki, Tadashi Abe, Masamichi Noro, Aritoshi Murashige, Mutsuro Nakazono i Tohei wyjeżdżali za granicę już wcześniej, to teraz Aikikai wysyłało wielu ze swych dawnych uchideshi do Europy i USA bardziej systematycznie. Byli nimi: Tamura (Francja), Tada (Włochy), Seiichi Sugano (Australia), Yoshimitsu Yamada, Mitsunari Kanai i Shuji Maruyama (USA), Kazuo Chiba (Anglia) oraz Katsuaki Asai (Niemcy). Z końcem lat 60-tych Morihei Ueshiba był już w podeszłym wieku, i jego zdrowie pozostawiało wiele do życzenia. Jego śmierć 26 kwietnia 1969 roku na raka wątroby oznaczało koniec pewnej ery. Kisshomaru został jego kontynuatorem w prowadzeniu Aikikai jako Drugi DOSHU. Wewnątrz HOMBU DOJO wyrastała druga generacja nauczycieli spośród tych uchideshi, którzy dołączyli do Aikikai na początku lat 60-tych. Między nimi aktywni byli: Mitsugi Saotome, Norihiko Ichinashi, Masando Sasaki, Shizuo Imaizumi, Kenji Shimizu, Nobuyuki Watanabe, Mamoru Suganuma, Seishiro Endo oraz Koretoshi Maruyama. Liczba zagranicznych studentów stale wzrastała, a wielu z nich przybywało do Japonii specjalnie w celu ćwiczenia Aikido. Kisshomaru miał silne poparcie Kisaburo Osawy oraz ze strony wielu instruktorów ze starej gwardii, którzy przyłączyli się do dojo tuż po wojnie. Jednak po stracie Ueshiby, różnice w metodach nauczania między Koichi Tohei'em a Kisshomaru i innymi shihanami stały się coraz bardziej widoczne. W Aikikai rozpoczęły się podziały. Usiłowania Tohei'a mające na celu rozpropagować jego metody Ki spotkały się z silnym oporem i ostatecznie założył on we wrześniu 1971 roku swoje KI NO KENKYUKAI. Ostatecznie, Tohei ogłosił rezygnację 30 kwietnia 1974 roku. Równocześnie założył SHIN SHIN TOITSU AIKIDO (Aikido ze skoordynowanym umysłem i ciałem). Konsekwencje tego poróżnienia były destrukcyjne zarówno w Japonii jak i poza jej granicami, a szczególnie w USA. Poszczególne dojo zmuszone były dokonać wyboru do tego stopnia, iż dotychczasowi przyjaciele stawali się wrogami.

Poza niekorzyściami i negatywnymi odczuciami doświadczanymi przez obie strony, świat Aikido przeszedł głęboki psychologiczny cios, którego przezwyciężenie zajęło kilka lat. . W połowie lat 70-tych sytuacja wewnątrz Aikikai ustabilizowała się i syn Kisshomaru - Moriteru stał się osobą coraz bardziej publiczną. Jako nowy Waka Sensei był przygotowywany do wspierania swego ojca jako następny DOSHU. Ponadto, Kisaburo Osawa, obecny Szef Szkolenia Aikikai, stał się bardzo popularny i sporo podróżował zagranicę. Pobudzony politycznymi wydarzeniami w Europie, szczególnie we Francji, Aikikai zdecydowało się na stworzenie formalnej struktury międzynarodowej w celu łatwiejszego nadzoru nad rozwojem Aikido zarówno w kraju jak i poza Japonią. Wynikiem tego było stworzenie w 1976 r. Międzynarodowej Federacji Aikido oraz Ogólnojapońskiej Federacji Aikido. System Aikikai w Japonii był już zorganizowany na dość wysokim poziomie i stworzenie krajowej organizacji było bardziej sprawą formy niż treści i miało na celu ujednolicenie różnych struktur krajowych. Na międzynarodowej scenie Aikikai, pojawiła się w latach 80-tych nowa fala młodych instruktorów. Wśród nich są: Masatoshi Yasuno, Ichiro Shibata, Shoji Seki, Tsuruzo Miyamoto, Manaaki Yokota i Hayato Osawa. Przejęli oni na siebie część obowiązków nauczania i często wyjeżdżali w tym celu za granicę.

Aikikai ma historię sięgającą 40 lat i blisko 1000 związanych ze sobą dojo. Przetrwało główny rozłam spowodowany odejściem Koichi Tohei'a i wielu innych instruktorów, którzy wybrali swoją drogę, wielu instruktorów stwierdziło, że łatwiej im będzie pracować pod skrzydłami biurokratycznie rozwiniętego Aikikai i pod tym szyldem naucza swoich metod. Dlatego ostatnio widać braki w konkretnej linii rozwoju Aikikai. Wiele innych małych grup używających nazwy Aikido istnieje dzisiaj w Japonii. Niektóre z nich prowadzone są przez indywidualności które opuściły główny nurt, a inne przez osoby których roszczenia w stosunku do powiązań z Ueshibą lub Sokaku Takedą nie zostały udokumentowane.
Idealistyczny cele, których zwolennikiem był Morihei Ueshiba, chociaż nie zrealizowane, są wciąż przywoływane i pamiętane i z pewnością nigdy nie ulegną zatarciu.

 

Autor: Darek Skowroński